Ik word moe wakker - Zelfs na acht uur slaap.

Ze kijkt me aan met een blik die ik inmiddels herken. Niet per se verdrietig, maar leeg. “Ik snap het niet. Ik slaap gewoon, soms acht uur, soms zelfs negen. Maar als ik wakker word, voelt het alsof ik helemaal níét heb geslapen. Mijn lijf is zwaar, mijn hoofd mistig. Ik moet mezelf uit bed trekken, elke dag weer.”

Deze klacht is zó herkenbaar. Niet moe omdat je te laat naar bed ging. Maar moe, omdat je lichaam ’s nachts niet herstelt zoals het zou moeten. Omdat je slaap op papier ‘lang genoeg’ is - maar biochemisch niet voedt. En dan beginnen de vragen. Is het mijn leeftijd? Moet ik eerder slapen? Meer magnesium? Of is het gewoon stress? Maar vaak blijkt: het heeft niets met gedrag te maken, en alles met hoe jouw systeem functioneert.

Wat ik bij veel vrouwen zie, is dat ze overdag “aan” staan. Altijd; denken, regelen, zorgen en aanpassen. Zelfs als ze slapen, blijft het zenuwstelsel in een lichte staat van waakzaamheid. Er is dan geen diepe ontspanning. Geen cellulaire heropbouw. Geen herstel van wat je overdag hebt uitgeput. Dat maakt dat slaap zijn functie verliest. Je lichaam is fysiek in bed, maar intern nog steeds alert. Het herkent rust niet meer.

Als dat te lang duurt, ontstaan patronen die je niet zomaar kunt doorbreken met een slaapthee of meditatie-app. Dan moet je gaan begrijpen wat je lichaam tegenhoudt. Waarom het zich niet veilig genoeg voelt om echt uit te schakelen. En welke processen op de achtergrond actief blijven - zelfs als jij denkt dat je rust.

Herstel begint dan niet bij slapen, maar bij vertragen, bij stoppen met overcompenseren. En bij het stap voor stap opnieuw trainen van een systeem dat al te lang op overleving draaide.Je bent niet lui, je bent niet 'gewoon een avondmens'. Je lichaam kan simpelweg niet meer herstellen in het tempo dat je jezelf hebt opgelegd. En zodra je dát erkent, verandert de richting.